Çocuklarda Ayrılık Kaygısı

Çocuklarda ayrılık kaygısı, bir çocuğun bakım veren kişilerden ayrılırken yaşadığı yoğun stres durumu olarak tanımlanabilmektedir. Ayrılık kaygısı gelişimsel süreçte 8 aylıkken başlamakta, 3 yaşa kadar gelişimsel sürecin bir parçası olarak kabul edilmektedir. Ayrılık kaygısı yaşayan çocuklarda, ebeveyninden ya da bakım vereninden ayrılırken ağlama krizleri, öfke nöbetleri vb. davranışlar görülebilmektedir.Özellikle ebeveynin işe geri dönüşü ya da okula başlama gibi yeni deneyimler ayrılık kaygısı yaşayan çocuklarda kaygıyı arttırabilmektedir. Çocuklar bakım vereni ile güçlü bir bağ kurmak isterler. Herhangi bir ayrılma durumu çocuklara bu bağın tehdit altında olduğunu hissettirir. Bu tür durumlarda çocuklarda bakım verene yapışma, karın ağrısı vb. fiziksel yakınmalar, tek başına kendi odasında yatmakta zorlanma, huysuzlanma davranışları görülebilmektedir.

Ayrılık kaygısı ortaya çıktığında çocuğun neye ihtiyacının olduğunu anlamak önem arz etmektedir.  Ayrılık öncesi ve sonrası belli bir rutin oluşturmak belirsizliği ortadan kaldıracak ve çocuğun kendisini güvende hissetmesine yardımcı olacaktır. Ek olarak bakım verenin, ayrılıkların geçici olduğunu ve bakım verenin geri döneceğini şefkatle ifade etmesi önemlidir. Bu noktada, önceden çocuğu ayrılığa hazırlamak bir diğer aşamadır. Bu anlamda ayrışma ve kavuşmaya dair oyunlar (saklambaç, ce-ee, yakalamaca, sakla-bul, itme-çekme oyunları, özel selamlaşma ve vedalaşma hareketi) oynamak çocuğu ayrılığa hazırlamak için fayda sağlayabilmektedir. Çocuk ayrılığa dair daha olumlu bir tutum sergilediğinde ise ödüllendirmek istenilen davranışın pekişmesine yardımcı olabilmektedir.

Eğer ayrılık kaygısı 4 yaş ve üzeri çocuklarda görülüyor ya da yaşanan ayrılık kaygısı hem çocuğun hem de bakım verenin günlük hayatını olumsuz etkiliyorsa bu süreçte uzman desteği almak fayda sağlayabilmektedir.